همه‌دان

ماق

هگمتانه، گروه فرهنگی: زبان هر شهر و دیاری شیرینی و جذابیت‌های خاص خود را دارد. گویش مردم همدان نیز از آن دسته گویش‌هایی‌ست که بسیار دلنشین و دوست‌داشتنی ست. گویش مردم همدان میراث گرانبهایی است که از زبان‌های کهن ایرانی به یادگار مانده‌است و کاربرد واژه‌های کهن در این گویش بیانگر این موضوع است. از ویژگی‌های دستوری گویش همدانی یکی همان ابتدا به کسر کردن، به هنگام تلفظ واژه‌هاست. دیگری در حالت اضافهٔ اسم‌ها به ضمایر متصل در مورد دوم و سوم شخص حرف آخر اسم مکسور می‌شود، و در مورد اول شخص حرف آخر اسم مضموم می‌شود، هنگام جمع بستن واژه‌ای با ها، اگر حرف یکی مانده به حرف آخر فتحه باشد تبدیل به کسره می‌شود و بسیاری ویژگی‌های منحصر به فرد دیگر که مختص گویش شیرین همدانیست.
در این بخش برخی اصطلاحات همدانی که ممکن است گاه به فراموشی سپرده شده‌اند معنی و ترجمه شده است.
ماق: گوشه چشم
لِوُ لوچه: لب و دهان
چِکِه چِنه: چانه
کَلّه: سر
دیم: صورت