یک خط‌کشی ساده

اعظم مهری

تاکسی حرکت کرد، مثل همیشه داستان، داستان چند مسافر بود و یک راننده. ماجرایی که هر روز تکرار می‌شود واین خیابان‌ها هر روز مسیری می شوند برای همراهی این آدم ها، برای چند دقیقه کنار هم نشستنشان، چند کلام گفتن و شنیدنشان. شاید مسیری برای بیشتر پیوند خوردنشان به یکدیگر به همدانی که دوستش دارند.
خودرو به آرامی بین خطوط خیابان در حال حرکت بود، کارگران مشغول خط‌کشی کناره‌های خیابان و جدول‌ها و پر رنگ کردنشان بودند.
خانم جوانی که روی صندلی عقب نشسته بود گفت: خوبه که خیابونا خط‌کشی دارن، چقدر باعث امنیت عابرا می شه این خط‌کشیا. من خودم یه دختر دبستانی دارم. این چیزا برام خیلی مهمه.
راننده گفت: این کارا خیلی ساده به نظر میاد ولی خیلی هم فایده داره، مثلا خط‌کشی‌هایی که مخصوص راننده‌ها و عابران پیاده ست، یا خطوطی که در تقاطع‌ها و محل‌های عبور عابر پیاده رسم میشه، یه نوع راهنما هستن که هم برای عابران و هم برای راننده‌ها مفیدن.
آقایی که کنار راننده نشسته بود، ادامه داد: بله، خطوط جداکننده که در وسط خیابونا کشیده میشه، برای جلوگیری از تصادفات خیلی اهمیت داره. این خطوط علاوه بر اینکه به راننده‌ها کمک می‌کنه که مسیر خودشون رو حفظ کنند، باعث کاهش سرعت خودروها در نقاط حساس هم میشه. این نوع خط‌کشی‌ها در مناطق شلوغ و پرتردد خیلی ضروری‌اند. مخصوصاً توی تقاطع‌های اصلی که خیلی از مردم و ماشین‌ها در حال عبور و مرور هستن.
راننده گفت: روی ترافیک هم اثرگذاره، تازه شبا هم دید آدم رو بهتر می کنه.
تاکسی کم کم سرعتش را کم تر کرد، از روی یک سرعت کاه که معلوم بود تازه رنگ شده گذشت و جلوی خطوط عابر پیاده نزدیک یک مدرسه توقف کرد.
بچه‌ها به آرامی از وسط خیابان رد شدند. راننده با مهربانی برایشان دست تکان داد و آنها هم با خنده‌های شیرینشان پاسخش را دادند.