بر هر انسانی در جامعه لازم است تا به مسؤولیت‌های اجتماعی خود واقف و‌ نسبت به انجام‌ آن اهتمام ورزد. ترک فعل برخی مسؤولان دلیل معقولی جهت ترک مشارکت در انتخابات محسوب نمی‌شود. جمله مشهوری است که سیاست‌مداران بد توسط مردم خوبی که رای نمی‌دهند انتخاب می‌شوند. حاضر نشدن در پای صندوق رای نوعی میدان دادن به افراد ناشایست غاصب جایگاه خدمت است که آن را ابزاری برای انتفاع خود و نزدیکان و همفکرانش قرار می‌دهند. ضمن اینکه تداوم نظم و امنیت و حل شدن پاره‌ای از مشکلات نشان داده انتخابات از کلیدی‌ترین راه‌حل‌های معضلات و مشکلات کشور است.
جمهوریت نظام اقتضا می‌کند نقش مردم در تصمیم‌سازی‌های مهمی همچون تعیین مسؤولان و امثالهم، تعیین‌کننده باشد. غیر از انتخابات، گزینه برتری جهت جایگزینی نیست. از این‌رو، در صورت انتخاب مسیری غیر از انتخابات، مطمئنا عموم مردم انتخاب‌گر واقعی نخواهند بود.
اگر مشارکتی در انتخابات صورت نگیرد تضمینی جهت حل مشکلات وجود ندارد.
شرکت در انتخابات نوعی آینده‌نگری و پیشگیری از قضاوت‌ منفی ترک صحنه توسط آیندگان است تا در تاریخ محکوم نشویم.
افزون بر اینکه اگر با انتخابات مشکلات و معضلات کشور ما حل نمی‌شود، چرا دشمنان از حضور پرشور در پای صندوق‌های رای وحشت دارند؟ از این اصرار دشمن و هزینه‌های کلانی که برای مشارکت نداشتن و رای ندادن خرج می‌کند، باید فهمید که مشکلات و‌ معضلاتی که در کشور وجود دارد بخش مهمی با همین شرکت در انتخابات حل می‌شود، البته باید در انتخاب فرد اصلح، تفکر، مشورت و دقت داشت.
رای ندادن موجب مشارکت پایین می‌شود و بهانه‌ای برای تحریم‌های بیشتر است؛ چون دشمنان ملت ایران، علت بخشی از تحریم‌ها را، نارضایتی مردم از حکومت اعلام کرده‌اند.
بنابراین کارکرد انتخابات، محدود به درون یک کشور نیست. حضور حداکثری مردم، صدور پیام همدلی و همگرایی برای دشمنان یک کشور دارد و دست کم، مستکبران عالم احساس می‌کنند کشور از پشتوانه مردمی قوی و گسترده‌ای برخوردار است. از این رو مشارکت پرشور در این عرصه پیام اقتدار را به دشمنان مخابره می‌کند. به ویژه این که تبلیغات سوء علیه انتخابات توسط رسانه‌های دشمن نشان‌ می‌دهد حضور در پای صندوق‌های رای مطلوب و برای کشور برکات فراوانی دارد. به قول شهید همت: ببینید دشمن کجا را می‌زند (رای دادن) همان جا زمین خودیست.
همچنین وحدت آفرینی انتخابات مقابله‌ای است با اپوزیسیون از هم گسسته‌ای که داعیه مدیریت بر ایران دارند و‌ فاقد اتحاد حداقلی با یکدیگدند و سنخیتی با مردم متحد کشور ندارند.