ریشه حلبی سازی به کشور‌های اروپایی همچون آلمان، مجارستان، اتریش، چکسلواکی و.. می‌رسد. این هنر صنعت هم‌زمان با مبادلات صنعتی و تجاری به ایران وارد شد.‌صنعتگران همدان و اصفهان از مبرزترین حلبی سازان ایران بودند.
استاد ضرابیان از نسل همین هنرمندان بود. او آخرین نفر از نسل استادکاران هنر صنعت حلبی سازی بود که اینک دیگر مثل و مانندی ندارد. در قدیم ورق گالوانیزه با نام همدانی حَلَبی یا تُنِکِهْ از خارج از کشور همچون مجارستان، لهستان، چکسلواکی و... وارد و صرف تولیدات، ابتدا سقف‌های شیروانی و سپس ظروف قابل استفاده همچون انواع سطل آب، تشت رخت شویی، منقل، قیف، وسیله داغ کردن آب برای لباس شستن، پیمانه، درتاس برای ریختن حبوبات در پاکت، شیر جوش، سیخ کباب، ناودان و انواع سرناودان، رخ بام، بخاری با نام همدان کار یا هگمتان کار، کانال سازی، سماور باغی، کباب پز، بخاری هیزمی، بعضی سرستون‌ها، گل‌ها و نقوش زیر کنسول شیروانی، منابع ذخیره آب و شربت، منابع آب سقاخانه ها، سِولِه سقاها، قاب نفت و... می‌شده است.
هم اینک پس از گذشت سال‌ها، ساخت و تولید لوازم حلبی عمدتا با ماشین آلات مکانیزه به جای دستان هنرمندان استمرار کمی دارد. از دل رشته حلبی سازی چند رسته شغلی همچون بخاری سازی، کانال سازی و... بیرون آمده است.
در چند سال گذشته که در هیأت امنای امامزاده عبدالله همدان بوده ام محل موزه وقف را در زیر زمین مکان‌یابی و طراحی کردم. با استاد ضرابیان مذاکره شد و او قسمتی از دست ساخته‌های حلبی خود را وقف این موزه کرد. کار جمع آوری سایر موارد و آثار و چیدمان لوازم را در سال‌های بعد خسرو محمدی انجام داد که اینک به عنوان یکی از موزه‌های همدان با آثار استاد ضرابیان خود نمایی می کند.
این چند خط در بزرگداشت استاد ضرابیان نگاشته شد و امیدوارم ادارات متولی در پاسداشت و گرامیداشت یاد او اقدامات مناسبی را به انجام برسانند. با آرزوی غفران الهی برای استاد ضرابیان.